De pro-life beweging is aantoonbaar sterker dan ooit in de VS. We hebben nieuwe energie gekregen van recente rechterlijke uitspraken en de hoop om Roe v. Wade te vernietigen. Maar zijn we bereid om te zien hoe diep het kwaad werkelijk gaat?
Opmerking: het volgende artikel verscheen oorspronkelijk in Crisis Magazine op 31 januari 2022 en is met toestemming herdrukt.
Het recente Roe v. Wade-jubileum bestond uit pro-life bijeenkomsten van de March for Life in Washington, DC, tot San Francisco’s West Coast Walk for Life, tot een groot aantal kleinere evenementen. Duizenden trotseerden ijskoude temperaturen en omslachtige beperkingen om voor het leven te staan. Tussen de gebeden en toespraken ter herdenking van het 49-jarig jubileum van Roe v. Wade werd echter één groep stilletjes buitengesloten.
Een verwaarloosde subset van de abortusholocaust, de slachtoffers van foetaal weefselonderzoek maken ons zo ongemakkelijk dat, in de naam van het tonen van een verenigd gezicht aan de wereld, de pro-life beweging zich in plaats daarvan concentreerde op het grote geheel, de gemakkelijk te begrijpen berichten: “Abortus doodt baby’s” en “Ik hou van ze allebei.”
Onder elkaar moeten we ons afvragen waarom – niet minder op de verjaardag van Roe v. Wade – we zo terughoudend waren om te praten over de abortussen die onze vaccins hebben gekocht? Waarom hebben we, in een jaar waarin miljoenen op abortus gebaseerde vaccins zullen krijgen, de slachtoffers van foetale weefseloogst niet herdacht, om hen gerouwd en opgeroepen tot ethische alternatieven? Dit had hun moment moeten zijn. Wat een tragische verspilling van een kans.
Ter nagedachtenis aan hen bied ik hier een tutorial aan over foetaal weefselonderzoek en de connectie met de vaccinindustrie.
In het afgelopen jaar zijn de meesten van ons bekend geworden met de basisfeiten van COVID-19-vaccins en foetale cellijnen. Twee electieve abortussen, decennia geleden, zijn verantwoordelijk voor cellijnen die worden gebruikt om de huidige COVID-19-vaccins te ontwikkelen of te testen. Deze cellijnen zijn ‘onsterfelijk’. Daarom zullen “geen abortussen meer” nodig zijn. Veel verklaringen haasten ons om ons eraan te herinneren “dit is geen nieuwe technologie”.
De basisformule is ontworpen om ons geweten gerust te stellen: twee electieve abortussen, decennia geleden. Onsterfelijke cellijnen. Geen abortussen meer. En tot slot, het is geen nieuwe technologie, dus waarom de verontwaardiging? Om de werkelijke kosten van onze COVID-19-vaccins te begrijpen, moeten we deze uitleg zin voor zin uitpakken.
“Slechts twee abortussen.” Het is waar dat alle momenteel beschikbare COVID-19-vaccins cellijnen gebruiken die zijn afgeleid van twee abortussen. Cellijnen kunnen, in tegenstelling tot primaire celculturen, worden gekweekt en verder onbeperkt worden vermenigvuldigd als ze eenmaal zijn vastgesteld. HEK 293 , gebruikt bij de ontwikkeling van de De vaccins Pfizer, Moderna en AstraZeneca werden verkregen uit de nieren van een meisje van drie maanden zwangerschap dat in 1972 in Nederland werd geaborteerd. PER.C6 , gebruikt bij de ontwikkeling van de Johnson en Johnson -vaccin, was afgeleid van het netvlies van een baby die in 1985 werd geaborteerd bij een zwangerschap van 18 weken.
Maar om te zeggen dat de huidige COVID-19-vaccins zijn afgeleid van slechts twee abortussen, is te eenvoudig. Deze abortussen waren geen geïsoleerde gebeurtenissen. De waarheid is dat de farmaceutische industrie, en in het bijzonder de vaccinindustrie, sinds de jaren dertig van de vorige eeuw heeft geprofiteerd van abortus. Lang voor Roe v. Wade , verplichtten eugenetische wetten sterilisatie voor vrouwen die ongeschikt werden geacht om zich voort te planten. Abortussen werden vaak samen met sterilisaties uitgevoerd. Zonder de wet te overtreden, hebben faciliteiten zoals het Bellevue Hospital in New York voor ‘krankzinnige en zwakzinnige vrouwen’ geaborteerde baby’s geleverd aan onderzoekers zoals poliovaccinpionier Dr. Albert Sabin. De medische literatuur maakt daar geen geheim van .
Het creëren van een succesvolle menselijke foetale cellijn is geen schone wetenschap: er kunnen tientallen abortussen voor nodig zijn. Aan het eind van de jaren zestig documenteerden wetenschappers Leonard Hayflick en Stanley Plotkin 32 abortussen in pogingen om de succesvolle WI-38-cellijn te creëren die werd gebruikt voor het rodehondvaccin. Het is opmerkelijk dat Plotkin ook 27 abortussen documenteerde in zijn poging om het rodehondvirus te isoleren. De resulterende virusstam werd genoemd uit de serie: “RA 27/3” geeft “rubella abortus, zevenentwintigste foetus, derde weefselextract” aan. Deze levens waren goedkoop; nog eens 40 baby’s werden vervolgens ontleed om verdere virusmonsters te verkrijgen. Zo werden ten minste 99 electieve abortussen gerapporteerd in het onderzoek en de productie van het rodehondvaccin.
Evenzo mogen we aannemen dat de twee kinderen die hun leven gaven voor HEK 293 en PER.C6 de “succesvolle” waren. Ze vertegenwoordigen de jarenlange, gewetenloze afhankelijkheid van de vaccinindustrie van de abortusindustrie.
“Electieve abortussen.” We worden eraan herinnerd dat de abortussen in kwestie electief waren: een subtiel beroep op altruïsme. Hoewel we de tragische beslissing om een baby te aborteren niet ongedaan kunnen maken, kunnen we gelukkig wel iets goeds laten voortkomen uit de tragedie, luidt het argument.
Nogmaals, een deel van deze verklaring is waar, maar de realiteit is genuanceerder. In de wereld van foetaal weefselonderzoek werken onderzoekers en abortusartsen samen om levensvatbaar weefsel te verkrijgen. Volgens bioloog en voormalig vaccinonderzoeker Pamela Acker, geciteerd in Catholic World Report , moet het proces “op een methodische manier worden gedaan om het soort weefsel – levend weefsel – te verkrijgen dat succesvol zal zijn voor dit soort onderzoek. .” Spontane abortussen – miskramen – zijn over het algemeen geen goede bron van foetaal weefsel, omdat de baby vaak op een onbepaald tijdstip vóór de bevalling sterft.
Tegenwoordig is prostaglandine-abortus de voorkeursmethode wanneer foetale organen moeten worden geoogst. Bij een prostaglandine-abortus veroorzaken medicijnen samentrekkingen van de baarmoeder en veroorzaken ze arbeid. Het doel is om een intacte baby ter wereld te brengen. Feticiden zoals digoxine worden niet gebruikt omdat ze foetaal weefsel zouden kunnen besmetten. Daarom wordt de baby waarschijnlijk levend ter wereld gebracht.
Voor alle duidelijkheid: wanneer foetaal weefsel wordt geoogst voor transplantatie of celkweek, kan niet worden gezegd dat de abortus en het oogstproces verschillende processen zijn. De abortus moet zo worden geregeld dat de gewenste organen intact blijven. De baby wordt naar alle waarschijnlijkheid levend geboren en – in huiveringwekkende woorden die je keer op keer ziet in de wetenschappelijke literatuur over dit onderwerp – ‘onmiddellijk ontleed’.
“Decennia geleden.” Het impliciete uitvloeisel is “dat doen we niet meer.” De vaak herhaalde zin benadrukt afstandelijkheid: afstand in termen van morele samenwerking; afgelegen in jaren; ver weg in de veronderstelling, vorig jaar geuit door een bio-ethicus, dat “dit kwaad tot het verleden behoort”.
Zeker, de jaren zestig en vroege jaren zeventig waren een soort moreel Wild West als het ging om foetaal weefselonderzoek. Wetenschappers en journalisten waren verrassend openhartig, zelfs feitelijk. Er kwamen horrorverhalen naar boven, gedocumenteerd door Suzanne Rini in haar boek Beyond Abortion: A Chronicle of Fetal Experimentation uit 1988: onderzoek naar levend geaborteerde baby’s in Zweden; nog steeds bewegende baby’s verpakt op ijs in Pittsburgh om naar het laboratorium te worden verscheept; dissectie van een levende baby voor experimenten aan Yale.
De publieke verontwaardiging leidde tot hoorzittingen van het Congres in de Verenigde Staten en een tijdelijk moratorium op foetaal weefselonderzoek voor transplantatie. Andere gebieden van foetaal weefselonderzoek werden echter niet beïnvloed. En het zou naïef zijn om te denken dat na Roe v. Wade het wetenschappelijke establishment plotseling gewetenswroeging voelde over zijn werk met geaborteerde baby’s; integendeel, het werd gewoon discreter over zijn methoden, die tot op de dag van vandaag voortduren.
Terwijl federale beperkingen toenemen en afnemen, afhankelijk van wie het Witte Huis bezet, is er voldoende bewijs dat barbaarse praktijken de norm blijven , en niet de uitzondering, als het gaat om foetaal weefselonderzoek. Dat omvat de voortdurende ontwikkeling van menselijke foetale cellijnen, ondanks de algemene misvatting dat vereeuwigde cellijnen, als een fontein van jeugd, de behoefte aan nieuwe cellijnen tenietdoen.
“Onsterfelijke” cellijnen: geen nieuwe abortussen nodig? Kunnen we de eerdere creatie van HEK 293 en PER.C6 scheiden van de wreedheden die nog steeds plaatsvinden in naam van foetaal weefselonderzoek? Dit lijkt een legitieme vraag: gezien de “onsterfelijkheid” van de cellijnen die worden gebruikt voor COVID-19-vaccins, voedt het profiteren van deze vaccins een vraag naar verdere abortussen?
Even terzijde: veel vaccins zijn afgeleid van menselijke foetale cellijnen die: niet onsterfelijk. Veel voorkomende vaccins voor polio, waterpokken en andere ziekten zijn afgeleid van de WI-38- en MRC-5-cellijnen, die geen van beide onsterfelijk zijn, hoewel ze weliswaar een bijna onbeperkt aantal cellen kunnen produceren uit één enkele bron.
De zogenaamde onsterfelijke cellijnen zijn “bijzonder succesvol”, zegt Acker. Ze zijn gemuteerd of aangepast om een veel langere levensduur te hebben. Desalniettemin erkennen wetenschappers dat de term ‘onsterfelijk’ misleidend is. Hoewel onsterfelijke cellen voor een groot aantal celculturen kunnen leven, “zullen ze niet eeuwig leven.” Acker voegt toe: “Ze zullen uiteindelijk sterven en je zult ze niet langer kunnen subculturen. En dan heb je nog een cellijn nodig.” Bovendien kunnen beide soorten cellijnen “mutaties accumuleren nadat ze in vitro in de loop van de tijd zijn gerepliceerd.”
Dus de voortdurende behoefte aan menselijke foetale cellijnen, zowel eindig als onsterfelijk. De huidige catalogus bevat cellijnen die zijn gemaakt van de jaren 1960 tot 2015, toen Chinese wetenschappers een nieuwe menselijke foetale cellijn, Walvax-2, creëerden vanwege zorgen over de verouderende MRC-5-cellijn. Hun doel was om de nieuwe menselijke diploïde cellijn te gebruiken bij de massaproductie van vaccins. Bij Walvax-2 waren negen abortussen betrokken .
Uiteindelijk leverde een babymeisje van drie maanden zwangerschap de succesvolle cellen.
De abortusindustrie en haar bondgenoten anticiperen vol vertrouwen op een grotere vraag naar foetaal weefsel: “Wetenschappers zijn ervan overtuigd dat foetaal weefsel de sleutel is tot meer preventieve geneeskunde, nieuwe vaccins en het identificeren van behandelingen voor de meest verwoestende aandoeningen van vandaag; het onderzoek gaat door en het verloop ervan wordt beïnvloed door wereldwijde gezondheidsbedreigingen.” Die verklaring, die profetisch lijkt in het licht van de huidige pandemie, komt uit de amici curiae -brief van 2016 in de rechtszaak van de National Abortion Federation tegen het Center for Medical Progress van David Daleiden. Elke dosis van abortus-afgeleide vaccin valideert zijn claim.
Geen nieuwe technologie. Hoe zit het met de herinnering “Dit is geen nieuwe technologie”? Foetale cellijnen bestaan al vele jaren en worden gebruikt om veel producten, farmaceutisch en anderszins, te ontwikkelen en te testen. Waarom zijn ze nu controversieel? Als we met abortus besmette vaccins afwijzen, moeten we dan een groot aantal andere producten afwijzen? Sommigen maken dit argument onoprecht, door medicijnen op te sommen die lang voordat foetale cellijnen bestonden, werden ontdekt. Een groot aantal producten heeft echter enig verband met foetale cellijnen, met name de alomtegenwoordige HEK 293. Het is vrijwel onmogelijk om ze allemaal te identificeren en te boycotten.
Toch is de situatie van vandaag uniek. Eén type product, met een duidelijke connectie met foetaal weefselonderzoek, wordt bij een hele populatie opgedrongen. Uiteindelijk draait de vaccinindustrie, net als elke andere, om geld verdienen. Waarom laten we deze kans, in de woorden van de Pauselijke Raad voor het Leven uit 2005, om “het leven moeilijk te maken voor de farmaceutische industrieën die gewetenloos en onethisch handelen” voorbijgaan?
Er moet nog iets gezegd worden over vaccins en menselijke foetale cellijnen. Er zijn sterke aanwijzingen dat baby’s die voor foetale cellijnen worden gebruikt, niet dood zijn op het moment van orgaanoogst. Dit is zowel gebaseerd op indirect bewijs – jarenlange documentatie in de eigen woorden van de industrie – als op het principe dat levend weefsel afkomstig moet zijn van levende organen.
Wijlen, eminente Spaanse arts en bio-ethicus Dr. Gonzalo Herranz vatte het samen in: Vivisection of Science , door de Italiaanse wetenschapper Pietro Croce: “Om embryocellen voor kweek te verkrijgen, moet een geprogrammeerde abortus worden uitgevoerd, waarbij de leeftijd van het embryo wordt gekozen en het wordt ontleed terwijl ze nog in leven zijn om weefsels te verwijderen die in kweekmedia worden geplaatst.”
Toen ik vorig jaar deze schokkende bewering begon te onderzoeken, merkte ik tot mijn verbazing dat mensen er al jaren over schrijven. Toen de kwestie van met abortus besmette COVID-19-vaccins opdook, was het alsof er een collectieve herinnering was gewist en het debat was opnieuw begonnen.
Wat is er gebeurd? Ik geloof dat het antwoord wordt gevonden in de ontmenselijkende taal van de pro-abortusbeweging. Helaas zijn we eraan gewend geraakt dat de term ‘levensvatbaar’ – in staat om het leven buiten de baarmoeder in stand te houden – door elkaar wordt gebruikt met ‘levend’.
Bio-ethicus Paul Ramsey, wiens boek The Ethics of Fetal Research gedetailleerde gruwelijke experimenten beschreef die aan het begin van de jaren 70 aan het licht kwamen, merkte op dat voor wetenschappers: “Prospectieve levensvatbaarheid het enige kenmerk van menselijkheid of teken van leven was dat bij het ongeborene werd gerespecteerd.”
Taal vormt ons denken. Van Roe v. Wade via Planned Parenthood v. Casey tot Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization , de levensvatbaarheid heeft ons denken over abortus vertroebeld. Dat is de reden waarom we aarzelen om verhalen te geloven van geaborteerde baby’s die levend zijn ontleed. Voor pro-lifers is het doden van een baby buiten de baarmoeder kindermoord. Het doden van een baby door het verwijderen van zijn organen is vivisectie. We vergeten dat we niet dezelfde taal spreken als onze tegenstanders. Als een pre-levensvatbare baby “pre-levend” is, is het niet van belang of hij in de baarmoeder wordt gedood of wordt gedood door het oogsten van zijn organen.
Herhaal iets vaak genoeg, met voldoende vertrouwen, en mensen zullen gaan twijfelen aan hun eigen intelligentie in deze kwestie. Nergens is dit duidelijker dan foetaal weefselonderzoek.
Onderzoek naar levende, niet-levensvatbare foetussen blijft weefsel verkrijgen voor transplantatie of onderzoek. Als beperkingen lastig zijn, kan dit plaatsvinden zonder federale financiering, door naar het buitenland te gaan, of door de kritieke minuten tussen de bevalling van de baby en het moment dat het weefsel naar het laboratorium wordt gestuurd, te verdoezelen. In de woorden van auteur Suzanne Rini: “Onderzoekers… die weefsels ontvangen van hysterotomie en van abortussen in het tweede trimester met methoden die berucht zijn om het produceren van levende baby’s, beweren te lichtvaardig dat hun weefsels afkomstig zijn van ‘dode foetussen’. Er is een tussenstadium waarover maar weinigen zullen praten.”
Informatie over foetaal weefselonderzoek is vaak gehuld in taal die voor de gemiddelde lezer weinig betekent. Bijvoorbeeld, een 2011 verslag in het tijdschrift Levertransplantatie beschrijft “in situ vasculaire perfusie van menselijke FL’s [fetal livers] na 18 weken zwangerschap en later.” Het beschrijft de “weefseldissociatie” en daaropvolgende leververwijdering in detail. Vertaling: na abortus werd leverweefsel verwijderd van 15 levende baby’s. Dit onderzoek heeft de leerboeken gehaald: pagina 283 van Hepatocytentransplantatie , om precies te zijn, die de procedure nauwkeuriger beschrijft als een “vijfstappen” in vivo perfusiemethode door canulatie van de navelstrengader om levercellen te isoleren van foetussen in het late tweede trimester.” Let op de zin in vivo (“in de levenden”).
Hoewel de hierboven beschreven procedure werd uitgevoerd in naam van transplantatie, niet in de naam van celcultuur, is de grondgedachte identiek: het verkrijgen van zo vers mogelijk weefsel.
Sonia Sotomayor, rechter van het Hooggerechtshof, veroorzaakte tijdens pleidooien in Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization verontwaardiging toen ze de ongeborenen vergeleek met hersendode patiënten. Haar ongekunstelde uitspraak was eigenlijk een moment van de waarheid. Net als de hersendoden zijn geaborteerde baby’s uitstekende orgaandonoren. Een pre-levensvatbare orgaandonor kan zich buiten de baarmoeder bevinden, ademen en hart kloppen, maar in alle opzichten is hij of zij dood.
Het bagatelliseren van de wrede feiten van het oogsten van foetaal weefsel ondersteunt de ontmenselijking van het geaborteerde kind. Het koopt de abortustijdlijn die een baby definieert als een niet-persoon zodra de moeder besluit die baby te doden.
De katholieke kerk haalde vorig jaar de krantenkoppen met haar herhaalde verzekering dat katholieken met abortus besmette vaccins konden accepteren. Er werd weinig aandacht besteed aan het protesteren tegen met abortus besmette vaccins of het eisen van ethische alternatieven – misschien een stilzwijgende erkenning dat brieven weinig betekenen, terwijl geld praat. Nu is het onderwerp van deze vaccins zo beladen dat het niet kan of zal worden genoemd bij pro-life evenementen. Dit geeft de leugen aan degenen die denken dat we tegelijkertijd besmette vaccins kunnen accepteren en protesteren tegen het gebruik ervan.
We liepen op 22 januari voor het leven in steden in de Verenigde Staten. Hier in Los Angeles vroegen de organisatoren van OneLife LA me beleefd om mijn bordjes “geen abortus besmette vaccins” thuis te laten. Een licht schijnen op de meest gruwelijke hoeken van een gruwelijke industrie zou moeten wachten. Het is duidelijk een struikelblok.
Door Monica Seeley
